FYRSTI ALVÖRU SLAGURINN Í DAG.......

Já hvað haldið þið???
Eflaust að synir okkar hafi verið að gera eitthvað af sér, en NEI svo skemmtilega vill til að svo er ekki í þessu tilfelli.. Hann Oliver okkar var að keppa í Takewondo í dag...
Dagurinn byrjaði mjög snemma, allir á fætur og borða þar sem við áttum að vera mætt í íþróttahúsið klukkan 07:40 og jú jú það tókst og gott betur en það.. Þaðan var haldið til Frakklands já hvert veit ég ekki alveg en einhver bær þar!!! Fundum þar íþróttahúsið sem keppnin fór fram í (það skal tekið fram að við héldum að Oliver væri að fara að sýna en svo var nú ALLS EKKI hann var að slást/keppa og það í fyrsta skipti á ævinni)...
Vorum orðinn frekar óþolinmóð þegar loksins átti að fara að koma að Oliver var tekið klukkutíma hlé og allir fengu sér að borða.. Oliver var sko ekki vitund stressaður bara hlakkaði til að fá að slásta. Svo kom að því loksins að okkar maður steig inn í hringinn og Mamman með litla hjartað fékk sting í magan og verk fyrir hjartað og allan pakkan.. Oliver stóð sig að sjálfsögðu eins og HEJTA, þó svo hann hafi aldrei prufað svona áður fékk 5 heil stig sem var sko meira en margir aðrir fengu en því miður nægði það honum ekki, hann tapaði leiknum sem var svo sem allt í lagi, hann gekk hnarreistur út af vellinum og það fannst mömmu hans skipta meira máli jafnvel þó svo hann væri slasaður (fór ekki að gráta fyrr en hann var kominn út af vellinum og mamma hans knúsaði hann sá alveg að hann var meiddur og var að láta hann vita að það væri sko í góðu lagi að gráta maður væri ekkert minni maður fyrir vikið svo hann grét smá og krakkarnir sem eru að æfa með honum komu öll að segja honum hversu vel hann hefði staðið sig svo okkar strákur var stoltur) en mamman þessi með litla hjartað var með tárin í augunum (já fyrir ykkur sem þekkið mig ekki þá tárast ég já eða græt alveg vinstri hægri útaf strákunum mínum, tökum dæmi fyrsta skrefið, þegar Oliver lærði að lesa, þegar hann stóð sig vel á prófi, þegar Oliver lærði að hjóla já það eru sko óteljand atriðin sem ég hef tárast og grátið yfir (allt gleði tár svo gott að losna við þau)).. Hænu mamman var sem sagt ROSALEGA STOLT AF HETJUNNI SINNI og sagði honum það endalaust oft (ekki það að Oliver hafi endilega alltaf nennt að hlusta á mig en það er svo aftur allt annar handleggur en honum finnst ég oft gera alltof mikið úr smá atriðum)....
Við vorum svo í marga klukkutíma að horfa á svo kom þjálfarinn og sagði að við þyrftum ekki að vera neitt lengur þarna sem passaði ákkúrat þar sem karlinn okkar var að fara að vinna svo við ákváðum að yfirgefa svæðið já 12 klukkutímum eftir að við lögðum af stað!!!! Vorum frekar þreytt, pirruð og svöng þegar við loksins komumst heim tæpum 13 tímum eftir að við lögðum af stað, vá hvað var gott að komast heim.. Strákarnir fengu sér að borða og svo var það sturta og bælið enda allir þreyttir...
Hringdum nú samt aðeins í Ömmu og fengum að heyra hvernig Danóferðin hennar hefði verið og hvernig hann Tómas Ari okkar hefði það... En stubburinn okkar er sem sagt á spítalanum í þessum pikkuðu orðum er kominn með berkjubólgu og á líklega að sofa á spítalanum í nótt svo Amma sæta ætlaði að drífa sig heim til Kristínar til að vera með hann Jón Egil okkar (ætli hann geti ekki eitthvað fengið ömmu til að spilla sér víst hann er bara einn heima, verður gaman að vita það?? Enda má það alveg það vantar alveg helminginn af honum..)
Sendum honum Tómasi Ara okkar hlýja og góða strauma.. Harkaðu af þér strákur!!!!
Segjum þetta annars gott í bili...
Kv. Oliver slagsmálahundur, Kriss og Gamla settið